Omoriku je 1875. godine, kao novu vrstu za nauku, u zaseoku Đurići u Zaovinama na Tari otkrio Josif Pančić, čuveni botaničar i osnivač Botaničke bašte. Ovo otkriće privuklo je veliku pažnju botaničara toga doba, a i danas se smatra jednim od najznačajnijih botaničkih otkrića u Evropi 19. veka. Josif Pančić je sahranjen u kovčegu od drveta omorike u mauzoleju na Pančićevom vrhu na Kopaoniku koji je imenovan njemu u čast.
Stabla omorike izuzetne lepote i gracioznosti razvijaju se na nepristupačnim krečnjačkim ili serpentinitskim kamenjarima, na strmim, severno ili severozapadno eksponiranim odsecima stena, a poznata je i jedinstvena zajednica omorike u šumotresavi na Mitrovcu na Tari. Raste na visinama od 400 do 1800 m.n.v. Dobro podnosi aerozagađenje, pa se često sadi kao dekorativna vrsta u gradskim parkovima i pored prometnih saobraćajnica, a poznat je i veći broj kultivara omorike.
Krošnja omorike je uskopiramidalna, a četine su sjajne i tamnozelene na licu, dok se na naličju četina javljaju dve bele pruge sa stomama. Šišarke su viseće, sjajne, crveno smeđe boje, a sazrevaju u oktobru i novembru.
Serbian spruce is a species of coniferous tree endemic to the Drina River valley in western Serbia and eastern Bosnia and Herzegovina. It was originally discovered in 1875 near the village of Zaovine on Mount Tara (Serbia) by the famous Serbian botanist and founder of the Botanical Garden, Josif Pančić. Serbian spruce is also a living fossil and had a much larger distribution area before the Pleistocene ice ages. The discovery of the Serbian spruce was one of the most important botanical discoveries at the end of the 19th century in Europe.
